Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 15.djvu/5

—   407   —

 Zaledwie wymówił te słowa, kiedy zarośla się rozchyliły i ukazał im się straszny dzik.
 — Święta Panienko! — zawołał Zorski w strasznej trwodze, gdyż nie miał przy sobie żadnej broni.
 Ujął kochankę w ramiona i właśnie w tej chwili, kiedy dzik miał ich dopaść, rozległ się strzał.
 — Holla, wujaszku, nie bój się! — zawołał nagłe czysty głosik.
 Dopiero teraz odzyskał Zorski odwagę, którą stracił z obawy o lubą.
 — To ty, Robercie? — zapytał chłopca, który właśnie wyszedł z gęstwiny.
 — Tak, ja — śmiał się Robert, trzymając jeszcze ciągle podniesioną strzelbę. — Czy dzik naprawdę jest zabity, wujaszku?
 — Spodziewam się. O, Robercie, kochany, chłopczyku, tyś nam ocalił życie!
 — O, nie, ja cię tylko uprzedziłem, ale ty przecież jesteś silny.
 — Skąd się tu wziąłeś?
 — Wracałem do zamku. Byłem u Tombi, który chce zanieść do zamku kozła.
 — Tombi? Kto to?
 — Tam stoi.
 Tombi ukłonił się i rzekł:
 — Jestem borowy i należę do zamku.
 Kiedy Zorski spostrzegł go cofnął się ze zdziwieniem i Róża uczyniła to samo.
 — Alfons! ach, nie, co za podobieństwo.