Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 12.djvu/5

—   323   —

 — Skocz do kapitana, niech natychmiast przyjdzie.
 — Już biegnę.
 Natychmiast przybył kapitan i stanął przy] sterniku.
 — Co nowego, maat? — zapytał.
 — Proszę wziąć lupę i popatrzeć w tył.
 Kapitan wziął szkło do ręki, przykładał parę razy do oczu, po czym odezwał się:
 — Dałbym się usmażyć, jeśli to nie barka.
 — Barka nie. Mynheer, tylko okręt.
 — Masz rację! — zawołał kapitan, który tymczasem jeszcze uważniej popatrzył.
 — To okręt, trójmasztowiec.
 — Ale co za jeden, Mynheer?
 — Djabeł wie. Opuść trochę śrubę i zawróć na prawo. Może nas straci z oczu.
 Sternik wypełnił rozkaz, ale okazało się, że następujący za nimi okręt również na prawo skręcił.
 — Holla, on nas sobie upatrzył — zauważył Mynheer Dangerlahn.
 — Tak, żegluje bardzo dobrze. W pół godziny; będzie przy naszym boku.
 — Więcej żagli rozwinąć, byśmy zyskali na czasie. Już my go przyjmiemy, jak się należy.
 — Holla, chłopcy, pirat za nami! Siatki obronne przeciw hakom, w górę! Broń na pokład i ołów do armatek. Każdy po bitwie otrzyma podwójną porcję i flaszkę rumu.
 — Hurra! — ozwały się liczne głosy.
 Gdyby kapitan Landola mógł się przypatrzeć