Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 11.djvu/8

—   298   —

i nie wydasz żądanego rozkazu, dadzą ognia. Jest nas trzydziestu, żaden z was nam nie ucieknie. A więc — raz — dwa — trz...
 Nie wymówił jeszcze słowa trzy, a już korregidor podskoczył do okna i otworzył je gwałtownie.
 — Odłóżcie strzelby — zawołał.
 Żandarmi usłyszeli rozkaz i patrzyli ze zdziwieniem na okno.
 — Na miłość Boską, złóżcie broń! — powtórzył. Cały dom obsadzony jest brygantami, którzy was zastrzelą, gdy nie usłuchacie.
 Zdawało się, że ludzie słowom tym nie chcieli dać wiary. Wtem otworzyły się drzwi od środka i wypadło przynajmniej dwudziestu rozbójników, trzymających strzelby w pogotowiu.
 — Poddajcie się! — nalegał korregidor trwroźliwie.
 — Z warunkiem wolnego odwrotu? — zapytał jeden ostrożnie.
 — Tak.
 Żandarmi złożyli broń, oddali konie i odeszli upokorzeni. Czterej znajdujący się w izbie uczynili to samo. Kiedy jednak chciał się i korregidor oddalić, przytrzymał go zbójca, mówiąc:
 — Czekajno, mój chłopcze! Mam z tobą coś pogadać.
 — Co takiego?
 — Zaraz pan się o tym dowie.
 Zwracając się do Zorskiego, zapytał:
 — Jak mi się zdaje, nie jest pan zadowolony z tego korregidora?