Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 10.djvu/25

—   287   —

pialnię, zamknął ją na klucz i schował go do kieszeni. Najbliższym celem było teraz mieszkanie adwokata.
 Zapukał.
 — Kto tam? — spytał po chwili Kortejo.
 — Ja. Otwórz mi! — odrzekł Zorski, udając głos Alfonsa.
 — Do stu piorunów! Co nowego? Czy nie ma na to jutro czasu? — pytał adwokat, ziewając.
 — Nie.
 — No to chodź.
 Zbliżył się do drzwi i odemknął.
 Na korytarzu było ciemno, więc nie widział, kto stał za drzwiami.
 — No, chodźże bliżej, Alfonsie — rzekł — co ci wpadło do głowy, że tak późno...
 Przerwał i ze strachu uwięzły mu słowa w gardle. Zorski wkroczył do pokoju i zamknął drzwi za sobą.
 — Zdaje się, że pan nie poznał mego głosu? — odezwał się Zorski tonem zimnym, jak lód i ostrym, jak stal.
 — Zorski — wyszeptał notariusz.
 Na głośne słowo nie mógł się jeszcze zdobyć ze strachu, ale zrobił ruch, jakby chciał dopaść do drzwi.
 W tej chwili jednak, uderzony pięścią w głowę, padł na ziemię.
 W minutę później został skrępowany i zakneblowany, podobnie jak hrabia Alfons. Zorski zamknął go na klucz i udał się do sali jadalnej, gdzie zgromadziła się służba, ciekawa, co nowego