Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 08.djvu/5

—   211   —

 Alkald poszedł za jego radą. Cielli żachnął się, ale nie mógł zataić prawdy.
 — To mózg — powiedział niechętnie. — Widocznie zmarły upadł na kamień głową.
 — Tak pan myśli? — spytał Polak pogardliwie — a ja panu mówię, że stało się wprost przeciwnie: nie trup uderzył czaszką o kamień, tylko kamień o czaszkę zabitego. Pozwólcie panowie za mną, a dowiodę wam, że mam rację.
 Zaprowadził alkalda na brzeg rozpadliny i pokazał mu mały dołek, który najwyraźniej odpowiadał kształtowi kamienia.
 — Widzicie panowie — zaczął Zorski — ten kamień tkwił tu w ziemi, wyrwano go i strzaskano nim czaszkę zabitemu, a potem wyrzucono go precz. Ten, który to zrobił, był bardzo nieostrożny, bo pozostawił ślad swojej zbrodni na miejscu.
 — Racja! — zawołał alkald — to jasne, jak słońce!
 — Co za niesłychane brednie! — wybuchnął Alfons wściekły. — Nie rozumiem, jak można słuchać takie niestworzone historie!
 Ale Zorski nie zważał na niego wcale.
 — Chodźmy na górę, panie alkaldzie — przemówił — pokażę panu coś jeszcze.
 Ruszył naprzód, za nim wójt, a na końcu trzej sprzymierzeńcy i cygan z kwaśnymi bardzo minami.
 Zatrzymał się nad brzegiem przepaści i rzekł, wskazując na wydeptaną trawę:
 — Czy widzicie panowie te ślady? To jest miejsce, z którego zrzucono trupa w dół. Trawa