Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 06.djvu/29

—   179   —

piękności, a postawa była dumna, jak u królowej choć ta „róża Gitanów“ była odziana w najstraszniejsze łachmany.
 — A, Kortejo — pozdrowiła poufale — żyjesz jeszcze? Myślałam, że już jesteś w piekle.
 — A czemu miałbym tam być?
 — Bo ci się to słusznie należy.
 Notariusz zaśmiał się.
 — Ty, jak widzę, nie zmieniłaś się wcale — rzekł.
 — Ja taką, jaką jestem, zostanę do śmierci — odpowiedziała stara dumnie.
 — Aha, a więc chyba jesteśmy jeszcze przyjaciółmi po dawnemu, Carba?
 — No, chyba — odpowiedziała stara chytrze — przecieżeśmy się nie poobrażali na siebie.
 — Zdaje się, że nie — odpowiedział Kortejo — przecież nie było za co.
 — Chyba za to, żeś nam pan ostatnio źle zapłacił — mruknęła stara.
 — Ha-ha-ha! — zaśmiał się notariusz. — Nie pleć byle czego. Gasparino zawsze dobrze płaci.
 — Ale roboty wymaga dobrej i dyskretnej.
 — Hm, to nie grzech. Gdybyście się mogli podjąć, to i teraz moglibyście coś zarobić.
 — A masz pan dla nas jakąś robotę?
 — Może i miałbym, gdybyście nie żądali za dużo. Jakie są teraz wasze ceny?
 — Te same, co dawniej.
 — Trup? — spytał krótko Kortejo.
 — Zwyczajny, tysiąc dukatów.