Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 03.djvu/8

—   70   —

 — Ten rozbójnik, który wczoraj napadł na pana.
 — Co?! — zawołał lekarz — to niemożliwe!
 — Uciekł naprawdę, sennorze, uciekł za góry, za lasy.
 Doktór osłupiał ze zdumienia.
 — Ależ... w jaki sposób? — zapytał wreszcie.
 — Tego nikt nie wie. Nawet moja Elwira nie potrafi się domyślić.
 — Czy go nie pilnowano?
 — I jak jeszcze! Aż dwóch parobków stało na straży przy drzwiach, sam hrabia Alfons sprawdzał, czy czuwają, a jednak uciekł!
 — Ależ to niesłychana rzecz! To wygląda okropnie podejrzanie. Musiał mieć wspólników w zamku,, którzy go uwolnili.
 — Możliwe — zgodził się kasztelan — tak samo sądzi moja Elwira.
 — No, ale teraz już nikt nie potrafi wykryć sprawców wczorajszego napadu.
 — A tak, tak — potakiwał Alimpo — teraz przyjedzie sąd, a głównego sprawcy nie ma. To fatalne, to nam wstyd przynosi, panie doktorze, nam wszystkim z Rodriganda.
 Ukłonił się i odszedł z godnością. Czekał go bardzo zaszczytny obowiązek: miał towarzyszyć hrabiance Róży, która wybierała się właśnie do sąsiedniego miasteczka.
 Hrabianka bowiem otrzymała list od swej koleżanki Amy Lindsay, córki konsula angielskiego w Madrycie.
 Pisała, że jej ojciec zostaje przeniesiony do Mek-