Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 01.djvu/6

—   4   —

 — Zdaje mi się, że ciebie już gdzieś widziałem.
 — Mnie? — udał zdziwienie wystraszony starzec — chyba pomyłka.
 — Co tu robisz? — badał dalej rozbójnik — Dlaczego włóczysz się po górach, jeśli jesteś chory?
 — Szukam ziela, któreby mnie uleczyło.
 — O, toś źle wybrał, mój drogi. Na śmierć nie ma lekarstwa. Powiedz mi, dlaczego właściwie tego czarodziejskiego ziela nie szuka twój syn lub córka?
 — Nie mam nikogo na świecie — odpowiedział z żałością biedak.
 — No, w takim razie zostań z nami. Mariano lubi się opiekować takimi jak ty przybłędami, niech się i tobą zajmie.
 Zresztą nie pociągniesz długo. Uprzedzam cię jednak, że gdybyś nas chciał opuścić lub zdradzić, zginiesz tak okropną śmiercią, o jakiej ci się nie śniło nawet. Rozumiesz?
 Starzec skinął głową w milczeniu.
 — Jeżeli potrzebny ci ksiądz — dodał ironicznie, możesz go dostać. Mamy tu braciszka Dominikanina, już on cię rozgrzeszy, choćbyś miał więcej sprawek na sumieniu ode mnie ha — ha — ha — ha!
 W międzyczasie do mówiącego podszedł bandyta, który stał na warcie.
 — Jakiś obcy chce się z panem zobaczyć, kapitanie.
 — Pytałeś kim jest?
 — Nie chce powiedzieć. Ma na twarzy czarną maskę — widocznie nie chce być poznany.
 „Kapitan“ wstał leniwie, zatknał pistolet za pas i wyszedł na dwór.