Strona:Tadeusz Jaroszyński - Oko za oko.djvu/17

muje pan, panie doktorze... jakieś skromne wynagrodzenie... jakąś bonifikację... W każdym razie utrata organu, bądź co bądź...
 — O ile sobie przypominam, dałem ci coś tam.
 — Dwa złote — pamiętam doskonale.
 — Hm... wybacz... istotnie nie miałem więcej drobnych przy sobie...
 — Ale ja żalu bynajmniej nie żywię. Owszem, kwota była najzupełniej wystarczająca. Kupiłem za nią sardynek, od których pudełko oto trzymam w ręku.
 Ukazał ów przedmiot, a wraz melancholijnie uśmiechnąwszy się, dodał:
 — Przesunęło się przez nie groszaków nie mało — mam już domek w śródmieściu... wcale, wcale...
 — Ach rozumiem...
 — Nic jeszcze, doktorze szanowny, nie rozumiesz. Pudełko od sardynek — to rekwizyt zbyt dostępny i, gdyby powodzenie żebractwa od niego wyłącznie zależeć miało, słowo daję, konkurencja dziadowska byłaby poprostu nie do wytrzymania.
 Racz pan łaskawie zważyć, — ciągnął — że ostatecznie nie koniecznie potrzeba wyjadać sardynki osobiście, lecz owszem podobną blaszankę, z zawartości właściwej już opróżnioną, łatwo znaleźć na każdym śmietniku miejskim, że tem