Strona:Tadeusz Jaroszyński - Oko za oko.djvu/148

niby sennie powieki, wielekroć towarzysze zaczynali z nim rozmowę.
 Był istotnie po owem uderzeniu kolbą przez kilka dni poważnie chory. Krew ukazywała mu się w ustach i trochę gorączkował. Leżał na wznak na słomie, z nawpół przymkniętemi oczami. Trelski z Brodowiczem nachyleni nad chorym starali się nieść mu pomoc, wedle sił, środków i umiejętności.
 Od felczera fortecznego zdobyli kilka proszków aspiriny. Gorączka spadała.
 — Lepiej ci?
 — Lepiej.
 — Może macie jakie zlecenie na miasto? — wypytywał Brodowicz. — Wysyłam „grypsa“.
 — Nie, nie.
 Korciła go tajemnica dziwnego zachowania Margiela. Nie umiał wytłumaczyć sobie sprzeczności w jego czynach. On taki zawsze obojętny na los swój, taki oderwany zda się od wszelkich spraw doczesnych, miotał się nagle, jak szaleniec z powodu wiadomości o uwolnieniu Stefana. Co go może łączyć z tym łobuzem?
 Próbował go „zażyć z mańki“ jak mówił.
 Zaczął niby od niechcenia:
 — Opowiadał mi Trelski, że Stefan w kozie wziął na szczerość i wywnętrzał mu się z najtajniejszych swoich sprawek.
 Margiel spojrzał pytająco na Trelskiego.