Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Znachor 02.djvu/66

—  64   —

szcza po katastrofie, że spotykała się z nim, że jeździli na samotne spacery do lasu... Z taką opinią nie mogła spodziewać się jakiejkolwiek posady.
 A odejść... dokąd?...
 Rzuciła się na łóżko i płakała. Płakała nad swoim okrutnym losem, nad swoją wielką, jedyną miłością, która nie dała jej nic tylko ból, nic tylko wstyd, nic tylko nieszczęście...
 — Leszku, Leszku, dlaczego zapomniałeś o mnie!... — powtarzała zalewając się łzami.
 — Hej, panno Marysiu, obiad! — rozległ się za oknem głos Wasila.
 Nie poruszyła się, a on po chwili wszedł:
 — Czego panna Marysia płacze? — zapytał.
 — Nie wiem — odpowiedziała wśród szlochu.
 — Jakże to tak?... Skrzywdził kto pannę Marysię?... No, proszę powiedzieć!...
 — Nie, nie...
 — To czego płakać?... Nie trzeba...
 Zadreptał na miejscu bezradnie i dodał:
 — Jak panna Marysia płacze, to ja patrzeć na to nie mogę. No, dosyć... dosyć... A może kto co powiedział?
 — Nie, nie...
 Chłopak nagle przypomniał sobie, że widział niedawno Zonię wychodzącą z przybudówki. Ogarnęła go złość.
 — Dobrze — mruknął i wyszedł.
 Cała rodzina siadała już do stołu. Wasil stanął na progu kuchni i odezwał się spokojnie:
 — Dlaczego Marysi nie ma?
 — Wołałam, nie wiem dlaczego nie przyszła — wzruszyła ramionami Olga.
 — Nie wiesz?...
 — Nie wiem.
 — To może Zonia wie?
 Zonia odwróciła się doń plecami:
 — Skąd ja?...
 — To ja wiem, cholero ty zatracona!
 — Co ty, Wasil, co tobie? — szczerze zdziwił się stary Prokop.
 — A to mnie, że ona tam płacze! A przez kogo może płakać, jak nie przez tę wiedźmę?... Coś jej tam nagadała?!
 Zonia wzięła się w boki, podniosła wojowniczo głowę:
 — Co chciałem to i nagadałam. Rozumiesz!? Nie twoja sprawa.
 — Cicho! — zniecierpliwił się Prokop.
 — To czego on na mnie!.. Ja jej nic takiego nie powiedziałam, ale choćby, to co?... Na naszej łasce tu jest, to niech nie będzie taka honorowa.