Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Znachor 02.djvu/108

—  106   —

 — Nader często. W aktach sprawy znajduje się odpis mego memoriału, złożonego władzom, gdzie podaję cyfry. Osobiście zanotowałem siedemdziesiąt dwa wypadki w ciągu dwóch lat. W całym powiecie, według danych wszystkich lekarzy, znachorskie zabiegi przyprawiły o śmierć dwieście kilkadziesiąt osób.
 Teraz do świadka zwrócił się obrońca:
 — Pan doktór powiedział przed chwilą, że nader często bywa wzywany do ofiar znachorskiego leczenia?
 — Tak jest.
 — Ile razy miał pan do czynienia z ofiarami Antoniego Kosiby?
 —...Nie przypominam sobie.
 — Ach, tak. Czy przypomina pan doktór sobie wobec tego chociażby jeden wypadek tego rodzaju?
 — Nie.
 — To dziwne. Kosiba leczył w bezpośrednim sąsiedztwie Radoliszek, leczył w fatalnych warunkach higienicznych, używał najprymitywniejszych narzędzi do operacji i pomimo to, nie słyszał pan doktór o żadnym wypadku śmierci z jego winy? A może pan słyszał.
 — Nie — po chwili namysłu, odpowiedział lekarz.
 — Czym to sobie należy tłumaczyć? Czy Kosiba miał małą praktykę?
 — Nie liczyłem jego pacjentów.
 — Pan się myli, doktorze. Pańskie zeznania w pierwszej instancji stwierdzają, że pan liczył. Upraszam Wysoki Sąd o odczytanie odnośnego ustępu zeznań świadka. Tom drugi strona trzydziesta trzecia, ustęp pierwszy.
 — To dla sprawy nie jest istotne — skrzywił się przewodniczący.
 — Chcę wykazać, że Kosiba miewał do dwudziestu pacjentów dziennie, według obliczeń świadka doktora Pawlickiego.
 Odczytano wskazany ustęp, po czym obrońca znów zwrócił się do świadka:
 — Na pytanie pana prokuratora, oświadczył pan, że był trzykrotnie w izbie Kosiby, w czym raz na wezwanie?
 — Tak jest.
 — Po co pana wzywano?
 — Po katastrofie motocyklowej do dwojga ciężko rannych.
 — Kto pana wzywał?
 — Niejaki Wojdyłło, jak się później dowiedziałem, właśnie sprawca katastrofy.
 — A na czyje polecenie pana wzywał?
 — Zdaje się, że na polecenie Kosiby.
 — Czy nie przypomina pan doktór sobie, czym tłumaczył panu Kosiba, że go wzywał?