Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Znachor 02.djvu/109

—  107   —

 — Owszem. Było dwoje poważnie rannych i twierdził, że sam nie może dać sobie rady.
 — Czy błagał pan doktora o ratowanie rannej dziewczyny?
 — Tak, ale uznałem jej stan za beznadziejny. Zastosowałem tylko zastrzyk na wzmocnienie serca.
 — Czy Kosiba prosił pana doktora o pozwolenie skorzystania z pańskich narzędzi chirurgicznych, celem operowania rannej?
 — Owszem, ale żaden lekarz na moim miejscu nie spełniłby takiej prośby.
 — Czy też lekarz, nie zechciałby operować umierającej tylko dlatego, że pobieżne oględziny nasunęły mu przypuszczenie, że operacja nie uratuje chorej?
 Dr Pawlicki poczerwieniał:
 — Pan nie ma prawa mnie obrażać!
 — Uchylam to pytanie — powiedział przewodniczący.
 Adwokat skinął głową:
 — Co skłoniło pana doktora do mniemania, że stan rannej jest beznadziejny?
 — To było wgniecenie podstawy czaszki! Puls zanikł niemal zupełnie.
 — A wie pan doktór o tym, że znachor Kosiba przeprowadził operację i uratował pacjentkę?
 — Wiem.
 — Czym to można wyjaśnić?
 Lekarz wzruszył ramionami:
 — Najbardziej zdumiewający wypadek w mojej praktyce. Sądzę, że też stało się to tylko nader dziwnym przypadkiem.
 — Czy gdy pan doktór przyjechał do młyna, znachor zakomunikował panu własną diagnozę?
 — Tak.
 — A była ona zgodna z pańską?
 — Tak.
 — Czy zatem nie wydaje się panu doktorowi, iż Antoni Kosiba, ustalając trafną diagnozę i pomyślnie przeprowadzając wysoce niebezpieczną operację, wykazał duży talent chirurgiczny?
 Lekarz zawahał się:
 — Owszem. Lojalnie muszę przyznać, że w wielu wypadkach zastanawiało mnie to.
 — Dziękuję. Więcej pytań nie mam — skinął głową adwokat i z uśmieszkiem spojrzał na prokuratora.
 Z kolei odczytano zeznania kilku świadków oskarżenia z poprzedniej rozprawy, po czym jeden po drugim zjawiali się świadkowie powołani przez obronę. A więc zeznawał stary młynarz, jego syn, państwo Czyńscy, pani Szkopkowa, wreszcie cały szereg byłych pacjentów Antoniego Kosiby.