Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Złota maska.djvu/36

dała na pana Biesiadowskiego tak, że ten coraz wygodniej przypierał się do kontuaru kasy i ani myślał wychodzić, chociaż przed jatką czekał nań jeden z pomocników, który raz po raz zaglądał przez drzwi i pokaszliwał niecierpliwie.
 Nazajutrz powtórzyło się to samo z taką różnicą, że pan Biesiadowski przyszedł wcześniej, a wyszedł jeszcze później.
 — Magduś, powiedzno — zapytała wieczorem Adela — o czem wy rozmawiacie z Biesiadowskim?
 — O różnych rzeczach.
 Adela podrapała się po głowie i oświadczyła tonem głębokiego przeświadczenia:
 — On tak patrzy na ciebie, żeby cię zjadł.
 Magda wybuchnęła śmiechem, później wydęła dumnie usta i wzruszyła ramionami:
 — Nie jeden taki się znajdzie, coby mnie chciał zjeść, ale nie dla psa kiełbasa.
 — Jakto? — zdziwiła się Adela.
 — Takto.
 — Więc pocóż ty do niego tak?
 — Niby jak? — ironicznie zapytała Magda.
 — O jej — skrzywiła się Adela — już mnie oczu nie zamydlisz! Przecie robisz do niego słodkie miny.
 — No więc co?
 — To musi ci się podobać — zakonkludowała tryumfalnie Adela.
 — Głupia jesteś. Dobranoc — odwróciła się plecami Magda i udała, że śpi.
 Na trzeci dzień pan Biesiadowski przyszedł aż dwa razy. Raz, jak zwykle, a za drugim poto, by powiedzieć, że niestety musi na dwa dni wyjechać na kontrakty do Torunia i Bodgoszczy.