Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Wysokie progi.djvu/46

 — Nie robię z tego panu zarzutu.
 — Jednak pozwolę sobie zauważyć, — wycedził — że stan nerwów nie ma nic wspólnego ze zdrowiem.
 — Szkoda — zaśmiała się.
 — Dobranoc pani — ukłonił się sztywno.
 — I panu życzę przyjemnego snu.
 — O nie. Ja jeszcze wracam do baru. Zdaje się, że będę dziś pił przez całą noc.
 Przyjrzała się mu z ironicznym błyskiem w oczach:
 — Zdaje się, że chce mnie pan obciążyć odpowiedzialnością za ten... swój kaprys.
 — Wybryk chciała pani powiedzieć?
 — Więc dobrze, wybryk.
 — Skądże mam obciążać panią?...
 — Zdaje się, że uzurpuje pan sobie prawo wyłączności co do mego towarzystwa.
 — Chcę je zdobyć — odpowiedział, robiąc ponurą minę.
 — Niech się pan nie trudzi...
 — Gdyż?... — podjął.
 — Gdyż się nie opłaci.
 — Zobaczymy.
 — Pan zobaczy. Ja widzę to już teraz.
 Czuł się obrażony i z trudem ukrywał złość. Chciał jednak powiedzieć jej coś przykrego, by chociaż w ten sposób zemścić się:
 — Ha trudno — rozłożył ręce — głową muru nie przebiję.
 — Właśnie — podchwyciła — od początku miałam takie wrażenie, że pan należy do typu ludzi czyhających na zdobycze... łatwe.
 — Tak?... Nie powiem, żeby i pani zdobywanie względów doktora szło zbyt rudno.