Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Wysokie progi.djvu/260

przepisać tę sumę na Tomka. Teraz jednak nie uważam za możliwe nawet dla mego dziecka przyjąć cokolwiek od człowieka, uważającego jego matkę za oszustkę.
 — To są puste słowa — krzyknął Ksawery. — Doskonale wiesz, że tak nie myślę, że to tylko gorycz...
 — Dlatego, proszę cię, Wery, przerwijmy tę rozmowę. Obawiam się, że twoja gorycz nie zadowoli się obelgami. Może jeszcze zechcesz mnie uderzyć?...
 — Magduś! Magduś! — załamał ręce. — Co ty ze mną wyprawiasz! Co ja takiego zrobiłem, że się mścisz z taką zawziętością!? Magduś, no, przebacz mi, błagam cię, przebacz...
 Chwycił jej ręce i całował gwałtownie. Z oczu kapały mu gęsto łzy, znacząc się ciemnemi plamami na szafirowej sukni Magdy.
 — Widzisz, ja płaczę! Ja tak cierpię — mówił przerywanym głosem.
 — Daj spokój — powiedziała. — Znam już te komedje i nie wzruszają mnie wcale.
 — Pomyśl, co ja pocznę bez ciebie!
 — Och, o to jestem spokojna.
 — Tak?!... Tak?!... Palnę sobie w łeb! Daję ci na to...
 — Wiem — przerwała. — Słowo honoru.
 Z całej siły uderzył pięścią w biureczko:
 — Nie pozwalam ci drwić z mego honoru! Nie pozwalam! Słyszysz!... Ty, jako córka rzeźnika, nie masz pojęcia, co to jest honor! Wypraszam sobie!
 Podniecał się własnemi słowami i krzyczał coraz głośniej, wymachując nad nią rękami. Magda wstała i wyciągnęła rękę w kierunku drzwi:
 — Proszę wyjść — powiedziała cicho, lecz takim tonem, że Ksawery uspokoił się natychmiast.