Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Wysokie progi.djvu/241

 — A może ma kuzyn do mnie żal, że go uplasowałam wśród młodzieży?...
 — Ależ bynajmniej.
 — Sądziłam, że będzie panu przyjemniej — dodała tonem usprawiedliwienia. — Chociaż są już nietrzeźwi.
 — Kuzynka zdaje się wychodziła do parku? — zapytał, spuszczając oczy.
 — Tak — odpowiedziała krótko.
 — Czy warto?... Na miłość boską, czy warto? — błysnął nagle jakiemś nie swojem spojrzeniem.
 — Dlaczego? — zdziwiła się. — Wcale nie jest tak zimno. Zresztą miałam szal...
 — Poco pani chodziła?
 — Jakto poco?
 — Czy nie może mi kuzynka tego powiedzieć?
 — Ależ owszem. Tylko to wcale nie będzie sensacją: chciałam trochę pomarzyć...
 Uśmiechnęła się i spojrzała w lustro:
 — O, widzi kuzyn, jakie tego skutki: nos mi się błyszczy i włosy nie w porządku. Na dworze wilgoć. Pójdę poprawić te braki.
 Zatrzymał ją:
 — Bardzo chciałbym z kuzynką pomówić.
 — Czy coś się stało? — przestraszyła się.
 — Ach, nie. Będę czekał...
 Weszła na górę, zajrzała do dziecka i kluczem otworzyła drzwi do swojej sypialni. Był to jeden z kilku zaledwie pokojów nieoddanych do użytku gości. Jednak i tu musieli się dostać, zapewne przez łazienkę. Na tualecie był nieład, a rozesłane łóżko wyraźnie zgniecione. Widocznie któraś z pań nie uważała za nietakt wylegiwać się na cudzej pościeli.
 Magda poprawiła włosy, przypudrowała twarz i wła-