Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Wysokie progi.djvu/129

Wszyscy razem pójdziemy pod kościół z pudełkiem od sardynek. Trudno.
 Dyszała ciężko i nerwowemi ruchami obciągała kostjum, opinający jej obfite kształty.
 — Nie będzie tak źle, proszę pani — pojednawczo odezwała się Magda.
 — Ach! — machnęła ręką pani Aldona.
 — Zapewniam panią. Jeżeli pani pozwoli, zaraz to udowodnię.
 I nie czekając na zgodę pani Runickiej, wzięła ze stołu paczkę papierów, nad któremi siedziała przez cały ranek.
 — Widzi pani — mówiła — oto list z Banku Wschodniego. Zgadzają się czekać przez dalszych osiem miesięcy. A tu mam umowę na wydzierżawienie stawów, tu zaś zestawienie...
 I zaczęła szczegółowo wyliczać przewidywane wpływy, konieczne wydatki, streszczała umowy, układy, sypała cyframi, sumowała pozycje oszczędności.
 Pani Runicka słuchała w milczeniu, ziewnęła kilka razy ukradkiem, a gdy Magda zamierzała sięgnąć po nową paczkę papierów, zatrzymała ją:
 — Niech się pani nie trudzi. Doprawdy, dosyć...
 — Więc widzi pani, że nie jest wcale tak źle? — z poczuciem zwycięstwa zapytała Magda.
 — Moja droga — odpowiedziała z uśmiechem pani Aldona. — Ja się na tem nic, ale to nic się nie rozumiem. I przyznam się, że pojąć nie mogę, skąd pani zna się na tych sprawach?
 — Nie znałam się wcale, ale skoro trzeba było...
 — Dziwna z pani dziewczyna. Hm... Że też się pani chce!? Od tego głowa może rozboleć. Szalona dziew-