Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Wysokie progi.djvu/111

 — I cóż z tego? Nie da córce nic i zresztą nie przyjąłbym rzeźnickich pieniędzy.
 — Nie, to nie do wiary, nie do wiary — pani Aldona chwyciła się za głowę. — Więc cóż z nami będzie? Oddałam ci wszystko, co mi jeszcze zostało. O, Boże, jakaż ja byłam głupia! Moje brylanty!
 Ciężko opadła na fotel i wybuchnęła płaczem. Ksawery, sam roztrzęsiony nerwowo, nie próbował jej pocieszać.
 Nie wzruszył się jednak wcale łzami matki, a przynajmnie nie o tyle, by mogło to wpłynąć na zmianę jego postanowień.
 Po pewnym czasie pani Aldona wytarła oczy, zapudrowała nos i powiedziała:
 — Z drugiej strony nie mam prawa wymagać od ciebie, byś myślał o mnie i twoim biednym ojcu.
 — Ależ myślę, mamo! — rozgniewał się.
 — Tak. Myślisz, że jesteśmy dostatecznie starzy i niepotrzebni, by iść pod kościół z pudełkiem od sardynek.
 — Bynajmniej, mamo. Masz najlepszy dowód, że licytacja jest odłożona. A jeśli wszystko ułoży się dobrze, zdołamy utrzymać się przy Wysokich Progach.
 — Daj spokój żartom — przerwała pani Aldona.
 — To nie są żarty. Mama nawet nie wyobraża sobie, jaki to skarb moja Magda. Ona potrafi...
 — Przestań. Jest ładna i młoda. Ale to wszystko.
 — Myli się mama. Magda świetnie zna się na interesach. Jeżeli udało mi się ułożyć z bankami, to dzięki jej stosunkom.
 — Wiesz! — zaśmiała się ironicznie — tem mógłbyś się pochwalić. Stosunki aktorki...
 — Mamo! — warknął.