Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Trzy serca.djvu/70

 — Nie, nie, dziękuję panu — potrząsnęła głową. — Muszę sama to zrobić, by wszystko doprowadzić do porządku. Nie chcę po sobie zostawić nieładu.
 Spojrzał na nią zdziwiony.
 — Jakto zostawić? To już pani nie będzie zajmowała się domem?
 — Przecie opuszczam Prudy.
 — Pani? Dlaczego? — Przestraszył się. Przemknęło mu przez głowę, że to z jego powodu, że może ona nie chce tu zostać odkąd on będzie panem Prudów, albo obawiała się, że on nie jest zadowolony z jej pobytu.
 Kate spojrzała nań z uśmiechem:
 — Czy pan nie wie?
 — Nic nie rozumiem, proszę pani!
 — Przecie Gogo w najbliższych dniach wyjeżdża.
 — No tak, ale pani?
 — Jestem jego narzeczoną. Pan wie o tym.
 — Jakto?... Pani była jego narzeczoną, ale przecież pani nie wyjdzie za mąż za... Przecie pani zaręczyła się, nie wiedząc, że on...
 — Myli się pan — zaprzeczyła. — Wiedziałam o wszystkim. Ja wiedziałam.
 — Więc... więc pani go... kocha?...
 Kate nie odpowiedziała i Maciej zmieszał się:
 — Ja najmocniej przepraszam, że ośmieliłem się zapytać. Bardzo przepraszam, ale myślałem...
 Nie dokończył. Powstrzymał się w porę, by nie powiedzieć jej co sądzi o Gogu, by nie wyrazić zdumienia, że ona mogła nie poznać się na tym człowieku. Nagle przyszła mu zbawcza jak mu się zdawało, myśl:
 — Więc pani zostanie jego żoną, tak?
 — Oczywiście.
 — A czy pani wie., że on pani nie będzie mógł zapewnić nie tylko dostatku, ale nawet zwykłych wygód. Nie ma nic. Absolutnie nic. Z Prudów nie dostanie złamanego szeląga.
 Skinęła głową: