Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Trzy serca.djvu/341

 — Nie umiem się kłócić.
 — Jest pani bardzo tajemnicza. Ale proszę panią, niech pani chociaż po drugim akcie przyjedzie do teatru. Tynieckiemu naprawdę będzie przykro.
 — Upewniam panią, że nie.
 — Nie rozumiem pani — zaniepokoiła się Jolanta.
 Gogo również nie pochwalał w duchu postanowienia Kate. Jej nieobecność w teatrze na premierze kuzyna oczywiście zwróci jego uwagę i uwagę wszystkich znajomych. Tego Gogo był pewien. I nie omylił się, gdyż wszyscy znajomi witali go pytaniem:
 — A gdzie jest pani Kate?
 — Nie czuje się dobrze i została w domu — odpowiadał.
 Po drugim jednak akcie, gdy widownia trzęsła się od oklasków i od długotrwałych wywoływań autora i gdy okazało się że autor w teatrze jest nieobecny, Gogo nagle opanowany został niedorzeczną na pozór myślą:
 — Kate dlatego nie przyszła. Wiedziała, że go nie będzie. Została w domu... I on jest tam z nią...
 Krew uderzyła mu do głowy. Półprzytomny zaczął przepychać się między rzędami krzeseł ku wyjściu, potrącając ludzi i depcząc im po nogach. W przejściu złapał go za łokieć młody Czumski. Mówił coś o talencie, o Fredrze, o arystokracji, która i tak dalej...
 Gogo nic z tego nie rozumiał. Uśmiechnął się potakująco a w głowie mu huczało:
 — Ach, jakim byłem głupcem... Jakim głupcem...
 Wreszcie uwolnił się od Czumskiego. W szatni długo przeszukiwał kieszenie zanim znalazł numerek. Wybiegł na ulicę i wskoczył do pierwszej napotkanej taksówki. Po pięciu minutach był przed domem. Spojrzał w okna. Tylko w sypialni Kate świeciło się.
 — Ach głupcze, naiwny głupcze — mówił do siebie, wbiegając na schody.
 Na pierwszym piętrze jednak zatrzymał się. Zastanie ich razem, zastanie, być może, w sytuacji nie pozostawiającej żadnych wątpliwości. I co wówczas?...