Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Trzy serca.djvu/223

miejczyk pomrukuje, że dzięki temu Walek dociągnie ją do stu lat.
 — Życzę jej tego z całego serca — uśmiechnęła się Kate. — A czy pan do Warszawy przyjechał na długo?
 — Właśnie mówiłem panu, że jestem zależny od różnych spraw. Przypuszczalnie uporam się z nimi w kilka tygodni.
 — Jeżeli moje tutejsze stosunki mogą się panu na coś przydać — odezwał się Gogo — z przyjemnością służę.
 — Ach nie, dziękuję panu bardzo. To nic ważnego.
 Spojrzał na zegarek i wstał z zamiarem pożegnania się, lecz Gogo zaoponował:
 — Dlaczego pan tak śpieszy?... Doprawdy miło nam będzie jeżeli pan jeszcze zostanie.
 Tyniecki spojrzał na Kate.
 — Nie wiem, czy nie przeszkadzam... — zaczął.
 — Ależ przeciwnie, jeżeli pan tylko może...
 — Naturalnie. Niech pan zostanie — nalegał Gogo. — Pozna pan kilka interesujących osób, literatów, malarzy...
 Zależało mu na tym. Chciał zaimponować Tynieckiemu, a jeszcze bardziej pragnął, by przyjaciele przekonali się naocznie, że hrabia i milioner jest kuzynem jego żony.
 — Niech pan zostanie — namawiał szczerze.
 — Z przyjemnością skorzystam z zaproszenia — zgodził się wreszcie Tyniecki. — Tym bardziej, że rzeczywiście chciałbym poznać takiego znakomitego poetę jak Strąkowski. To jeszcze zdaje się bardzo młody człowiek?
 — O tak. Ma niewiele ponad dwadzieścia — powiedział Gogo. — Ale dziwi mnie, że pan o nim słyszał, przebywając za granicą.
 — Nie tylko słyszałem. Znam jego wiersze. W Paryżu jest przecież polska księgarnia. Polaskiego również czytałem. To wysoce utalentowany pisarz. Nie podzielam jednak jego poglądów. Oczywiście zbyt mało znam się na literaturze, bym miał prawo wypowiadać o niej zdania. Kieruję się wyłącznie zwykłymi upodobaniami. I dlatego na przykład wolę książki Kuczymińskiego.
 — Ja też — powiedziała Kate.
 — A ja przeciwnie — zaoponował Gogo. — Kuczymiński