Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Trzy serca.djvu/221

szy czas, ale teraz już czuję się dobrze. Bawił pan zdaje się w Ameryce?
 — Tak, ale niezbyt długo. Najdłużej siedziałem w Paryżu i w Londynie.
 Weszła Kate. Wstał i pocałowawszy jej rękę, powiedział
 — Cieszę się, że mogę pani złożyć życzenia i że widzę panią zdrową.
 — Dziękuję panu za pamięć i za śliczne kwiaty — odpowiedziała.
 Rozejrzał się po pokoju zastawionym koszami i wazonami pełnymi kwiatów.
 — Widzę, że utonęły w istnej powodzi.
 Gogo chrząknął:
 — Mamy tu sporo przyjaciół. Ten duży kosz jest od Julka Załuckiego, tego z Horania, to od barona Irwinga, to od Józka Czumskiego z Białocic, to od tego sławnego powieściopisarza Adama Polaskiego, te róże od znanego poety Strąkowskiego, a tamte w kącie od Kuczymińskiego, czy od Chochli? Kate, bo już nie pamiętam?
 — Nie, to od Maryni — odpowiedziała i dodała wyjaśniająco dla Tynieckiego: — Marynia to nasza służąca.
 Przez twarz Tynieckiego przebiegł ledwie dostrzegalny uśmiech.
 — A czy pamięta pani te laurki, które co roku w dniu pani imienin składały pani dzieci ze szkółki w Prudach? — zapytał.
 — Ach, oczywiście — ożywiła się Kate. — To było takie wzruszające. Mam je wszystkie. Coś sześć sztuk.
 Tyniecki zarumienił się z lekka:
 — Tylko pięć, proszę pani — sprostował.
 — Być może, ale skąd pan wie?
 — Bo w części były moimi arcydziełami. Nauczycielka, panna Kobalska zajmowała się ich stroną malarską, ja zaś poetycką.
 Zaśmiał się i dodał:
 — Były to okropne wierszyki.
 — Ależ przeciwnie, bardzo miłe. Więc to pan?... Mój Boże! Nie domyślałam się wcale. Sądziłam, że komponowała je również