Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Trzy serca.djvu/208

go i Freda. Pękną ze śmiechu, gdy posłyszą z kim mam zatarg honorowy.
 Zadzwonił do Polaskiego, lecz nie zastał go w domu. Nakręcał właśnie numer Irwinga, gdy usłyszał jego głos w przedpokoju
 — Ach, Fred, świetnie żeś przyszedł — zawołał. — Właśnie do ciebie dzwoniłem.
 — Jak się masz — przywitał się Irwing. — Nie ma pani Kate?
 — Zaraz wróci. Wyszła do sklepu. Wyobraź sobie, że będę miał pojedynek!
 — Co takiego? — zdziwił się Fred.
 — Rzecz przekomiczna.
 — Z kim?
 — Z..., ale nie spadnij z krzesła! Z Jasiem.
 — Z Jasiem Strąkowskim? Chyba żartujesz!
 — Oczywiście żartuję, że pojedynek. Ale smarkacz obraził się na mnie i przysłał zastępców.
 — O co się obraził?
 — Przemówiliśmy się przez telefon. Byłem rozdrażniony różnymi swoimi sprawami i, przyznaję, że bez racji zwymyślałem go trochę.
 — Ale o co poszło?
 — Ach, o głupstwo — przysyła kwiaty. To ostatecznie nic złego, ale mówię ci, byłem poirytowany czymś innym i rzeczywiście potraktowałem go zbyt ostro. Nawet nie pamiętam, co mu powiedziałem. Zdaje się nazwałem go smarkaczem i coś tam jeszcze.
 — To bardzo przykre — zdawkowo zauważył Irwing.
 — Nawet nie tak przykre, bo przecie uważam go za przyjaciela i nie miałem intencji obrażania. Bardzo chętnie go przeproszę i sądzę, że po dawnemu będziemy w zgodzie. Najgłupsze jest to, że przysłał mi sekundantów, wmieszał w to jakichś obcych ludzi i teraz nie mogę już przeprosić go prywatnie, tylko muszę również posłać zastępców.
 — Tak to przykre, ale Jaś nie miał innego wyjścia. Czy pani Kate nie mówiła o której wróci?