Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Trzy serca.djvu/207

 Gogo przeczytał dwa nazwiska. Nie znał ich.
 — Czego oni chcą? — zdziwił się. — No dobrze, niech Marynia prosi.
 Do pokoju wszedł wysoki młody człowiek w czarnym ubraniu, a za nim porucznik z odznakami jednego z pułków kawalerii.
 — Czym mogę panom służyć? — uprzejmie zapytał Gogo idąc ku nim.
 Oficer odpowiedział:
 — Przychodzimy jako zastępcy pana Jana Strąkowskiego. Nasz mocodawca został przez pana obrażony dziś rano. Wobec tego prosimy pana o wyznaczenie swoich zastępców i oświadczamy, że będziemy oczekiwali jutro do godziny piątej pod moim adresem.
 Gogo opanował zdumienie:
 — Ależ panowie, ja wcale nie miałem zamiaru obrazić Janka Strąkowskiego!
 — Na te tematy możemy już mówić tylko z pańskimi zastępcami — odpowiedział oficer.
 — A zatem dobrze — po chwili namysłu odrzekł Gogo. — Moi zastępcy zjawią się u panów jutro przed piątą.
 — Do widzenia panu.
 — Do widzenia panom.
 Skłonili się i wyszli. Gogo wzruszył ramionami i zaśmiał się. Sytuacja wydała mu się paradoksalna przez zestawienie oficjalności wyzwania z osobą Jasia, miłego blondaska, którego traktował zawsze poufale. Było coś groteskowego w wyobrażeniu sobie Jasia podczas pojedynku. Na pewno nigdy w życiu nie miał w ręku ani szpady ani pistoletu. Gogo, który uchodził za najlepszego fechmistrza w Oxfordzie, który z pistoletu trafiał do wróbla, tu naprawdę miałby pole do popisu. Oczywiście jednak, o pojedynku w danym wypadku nie mogło być mowy, i Gogo ani przez chwilę sprawy nie brał poważnie. Z przyjemnością przeprosi Strąkowskiego i na tym się skończy.
 — Najzabawniejsze jest to — pomyślał — że muszę jednak wysłać sekundantów. Poproszę Polaskiego, albo Kuczymińskie-