Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Trzy serca.djvu/158

 — O właśnie — przyznał Chochla.
 Tukałło zawołał do przedpokoju, gdzie ubierali się do wyjścia Polaski i Jolanta.
 — Będziemy w Kresowym na kameralnej wódce.
 — Nie przyjdę — odpowiedział opryskliwie Polaski.
 — Pal was sześć — mruknął Chochla.
 — Czy oni razem — cicho zapytał Gogo, ruchem głowy wskazując drzwi.
 Tukałło wzruszył ramionami:
 — Ale skądże. Tempi passati. Jolanta nigdy nie wraca. A ty pójdziesz?
 Gogo znowu zerknął w stronę przedpokoju, gdzie Kate odprowadzała gości:
 — Czy ja wiem, na pół godzinki może.
 — Ja też nie zamierzam siedzieć dłużej.
 Irwing, który przeglądał nuty na pianinie, powiedział bezosobowo:
 — Nigdy dla drobnych przyjemności nie warto sprawiać komuś dużych przykrości.
 Gogo skrzywił się, a Chochla zaśmiał się ironicznie:
 — Zaangażuj go na niańkę.
 — Fred ma rację — niespodziewanie stanął po stronie Irwinga Tukałło. — Gdybym miał dom i żonę, na pewno nie włóczyłbym się z wami.
 — Więc zostańcie u nas na kolacji — wpadł na szczęśliwy pomysł Gogo.
 — Ja nie będę mógł — odpowiedział Irwing.
 Wyjściowe drzwi zatrzasnęły się. Na progu gabinetu stanęła Kate.
 — Rzeczywiście może panowie zostaną. Będzie nam bardzo miło.
 — Nie, nie — stanowczo zaoponował Chochla — tak się dłużej przeciągnie.
 Miał nadzieję, że we dwójkę pójdą z Sewerem. W takich wypadkach Sewer chętnie i dużo mówił o jego obrazach.
 Tukałło też podziękował za zaproszenie: