Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Pamiętnik pani Hanki.djvu/173

 — Może szanowna pani z łaski swej zamknie drzwi.
 Obejrzałam się. Rzeczywiście zostawiłam za sobą otwarte drzwi do gabinetu. Trochę się zaniepokoiłam:
 — Dlaczego mam zamknąć?
 — Zaraz to szanownej pani wyjaśnię.
 Spojrzałam nań nieufnie, lecz pomyślałam sobie, że przecież taki staruszek nie może mieć żadnych złych zamiarów. Gdy zamknęłam drzwi, wyciągnął do mnie rękę i szepnął:
 — Haneczko!...
 Omal nie krzyknęłam z przerażenia. Odskoczyłam w tył. O ile mogę sobie przypomnieć, raczej zdawało mi się, że mam do czynienia z wariatem. No, bo proszę sobie wyobrazić: przygarbiony starzec o niechlujnym wyglądzie zewnętrznym i zmierzwionych, siwych włosach wyciąga rękę i szepcze do mnie tak, jak byśmy byli w najintymniejszych stosunkach. W dodatku ma jeszcze czerwone obwódki dookoła oczu. Przecież to okropne!
 — Więc nie poznajesz mnie? — powiedział.
 I teraz właśnie go poznałam. To był Robert. Ale jak okropnie się zmienił! Jakie straszne musiały być jego przejścia, skoro wyglądał naprawdę staro, niezależnie dla charakteryzacji. I ta charakteryzacja! Mogłabym przyglądać się mu godzinami i nie wiedzieć, że to on.
 — Nie poznajesz mnie? — powtórzył.
 Ze strachu i z wrażenia nie mogłam z siebie wydobyć głosu. Ręce mi drżały.
 — Poznaję — zdołałam wymówić.
 — Nie mam wiele czasu, kochana. Przyszedłem tylko po to, by odebrać to, coś wyjęła z sejfu. Innym razem, za dwa, trzy dni, zatelefonuję do ciebie. Czy masz tę paczkę?
 Skinęłam głową:
 — Owszem, mam.
 Serce waliło mi jak młotem.
 — To dobrze — mówił. — To doskonale. Jestem ci niewy-