Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Ostatnia brygada.djvu/95

 W drzwiach stała Lena.
 Palto i kapelusz trzymała w ręku, blada, jak płótno, w oczach przerażenie…
 — Lena!?
 — Cicho!!! — szybko zamknęła za sobą drzwi.
 — Lena! Co się stało?!
 — Zaraz… Zaraz… Chodźmy od tego okna. Prędzej!…
 Była półprzytomna. Nagle zaczęła przeglądać rzeczy trzymane w ręku. Gorączkowo czegoś szukała.
 — Zgubiłam! Boże! Andy, rękawiczkę, zgubiłam na schodach…
 — Drobiazg. Ale co się stało???
 — Andy, idź zaraz, zobacz! Rękawiczka! Taka, widzisz! Musiałam zgubić na schodach! Idź, proszę, idź prędzej! Taka… Cicho! Cicho!
 — Ależ, Lena…
 — Cicho!
 Przyłożyła ucho do drzwi. Trzęsła się całem ciałem.
 — Słyszysz?! Idą!
 — No, idzie ktoś, ale cóż z tego?
 Był już poirytowany. Patrzał na nią, przypominającą teraz zapędzone i drżące ze strachu zwierzątko i nagle zdał sobie sprawę, że tam przecie jest Ira. To nonsens. Nie mogą się przecie spotkać.
 Czego ona chce? Psiakrew! — Zaklął.
 Podniósł z podłogi jej płaszcz i kapelusz. Musi ją wyprawić.
 — Lenuś — zaczął — nie możesz teraz tu zostać u mnie…
 — Muszę! Muszę!
 — Ale ja nie jestem sam w domu, mam — gościa.
 — Wszystko mi jedno!
 — Ależ…
 Spojrzała nań z rozpaczą.
 — Lenuś, oprzytomnij. Pomyśl: nie mogę cię narazić na…
 — Masz tu kobietę?