Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Ostatnia brygada.djvu/96

 — Nie o to chodzi…
 — Masz kobietę?!… Ach, wszystko mi jedno, wszystko jedno… Musisz mnie przyjąć. Niech się dzieje co chce…
 — Więc co się stało?!
 — Policja.
 Nie zrozumiał.
 — Co policja?
 — Zaraz tu będzie.
 — Poco?
 — No nie wiesz? Prola aresztowali. Nie czytałeś? A teraz Zuzanna otrzymała ostrzegawczy telefon, że zaraz u niej będzie rewizja.
 — A ty tam byłaś?
 — Tak.
 — No, przecie to ciebie nie może dotyczyć!
 Utkwiła w nim ponury wzrok.
 — Niestety… dotyczy i mnie.
 Jaskrawa błyskawica przebiegła mu przez mózg. Przypomniały się rewelacje Krupskiego, dzikie zachowanie się Leny, wówczas w sypialni, jej słowa, których znaczenia wtedy nie pojmował.
 Ciężko położył jej rękę na ramieniu:
 — Więc ty jesteś szpiegiem?
 Milczała. We wspaniałych, skośnych, zielonych oczach zaczaiło się błaganie, lęk i nadzieja łaski, jak w oczach psa, nad którym uniósł się rzemienny kańczug.
 Dłoń Dowmunta bezwiednie coraz mocniej ściskała się na ramieniu, a pod jego czaszką w jakimś chaosie kołowały się myśli. Nim któraś z nich zdołała dobiec do warg, tłum innych dopadał ją, obalał, i znowu zjawiała się inna, by, gdy już miała zwyciężyć — została zdławiona.
 Gaz pod imbrykiem huczał i napełniał powietrze symetryczną wibracją oddechu.
 Nagle za ich plecami rozległ się głos:
 — Ach, przepraszam… nie wiedziałam.
 W drzwiach stała Ira.