Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Ostatnia brygada.djvu/32

daj pan parę krzaczków i drzewek dla dekoracji, a zobaczymy, czy nie rzucą się na siebie z pazurami, wyrywając obgryzione kości.
 — I tak patrzą na siebie z nienawiścią. Wbijają sobie łokcie w żołądek, opryskując się wzajemnie sosami. I wie pan, dziwię się, poco właściwie takie fixy się urządza.
 — Obowiązek towarzyski.
 — Czyli — zakonkludował Andrzej — w pewnym ustalonym dniu oddaje się dom na łup gromady ludzi którzy zaśmiecą całe mieszkanie, objedzą się, upiją, wynudzą się i pójdą spać, przerywając sobie czkawką złośliwe uwagi o gopodarzach?
 — Mało tego. Jeszcze ten i ów zabierze jaki drobiazg „na pamiątką“. Widelec, łyżeczkę, kryształ, talję kart, cygara.
 — Eee, czy pan nie przesadza?
 — Niech pan mi wierzy. Mam praktykę. Niedalej, jak przed godziną sam widziałem, jak jeden pan świsnął w bibljotece srebrny nóż do rozcinania kartek.
 — Oczywiście? Zawiadomił pan o tem gospodarza?
 — Jakiego gospodarza? — zdziwiła się kopulasta czaszka.
 — No, prezesa Kilcza.
 — Cha, cha, cha! — roześmiał się tęgi pan — przepraszam pana najmocniej. Pan pozwoli, że się przedstawię, jestem Kulcz.
 Dowmunt speszył się nieco. Pokrywając uśmiechem zmieszanie, wymienił swoje nazwisko.
 — A to pan?! — zawołał prezes. — Mówiła mi żona… Bardzo mi przyjemnie. Bardzo. Ale może pan coś przekąsi? Proszę do jadalni.
 Obaj wybuchnęli śmiechem.
 — Ale, wie pan co? — zawołał Kulcz. — Mam myśl. Pan pewno też jest głodny? Chodźmy do sypialni żony i ja każę tam przynieść nam kolację. To jest jedyny pokój w całym domu, gdzie niema gości.
 Andrzej nie chciał jeść i już miał zamiar stanowczo