Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Ostatnia brygada.djvu/306

Dwa miljony! Jestem bogaty! Cały swój majątek oddam! Tylko ratujcie!
 Rybacy milczeli. Dużo pieniędzy, bardzo dużo, ale przecie życia pieniędzmi się nie okupi.
 — Ratujcie! Młoda kobieta! Matka tego chłopca. Sierotą zostanie!
 Z tłumu przecisnął się młody rybak. Powolnym ruchem podciągnął parciane spodnie:
 — Ja pójdę — rzekł poprostu.
 Dowmunt kurczowo chwycił go za ramię:
 — Pójdziecie ze mną?! Macie kuter?
 — Mam. Ale żeby jeszcze kto. We dwójkę nie damy rady.
 — Ludzie, zapłacę. Wszystko, co mam, oddam!
 Znowu zapadła cisza. Młody splunął przez zęby.
 — Ja tam pieniędzy nie chcę.
 Nagle z tłumu wybiegła stara kaszubka. Chwyciła go za rękę i zaczęła ciągnąć. Nie da syna na pewną śmierć i kutra nie da, bo to jej, nie jego. Męża już straciła i dwuch synów, ostatniego nie da. Tłum milczeniem przytakiwał starej i Andrzej z rozpaczą pojął, że nic zrobić nie zdoła. Wziąłby sam kuter, ale przecież nie da sobie z nim rady… Ale — nagle olśniła go myśl — motorówka!
 W przystani stoi ta duża motorówka „Albatros“.
 — Kto jest właścicielem motorówki „Albatros“?
 Ktoś z letników poinformował, że inżynier Orczakowski z Sosnowca. Mieszka w „Goplanie“.
 Do „Goplany“ było zaledwie kilkadziesiąt kroków. Inżynier Orczakowski zabierał się do snu. Słyszał już o wszystkiem i zaczął Dowmuntowi odradzać:
 — Panie, to szaleństwo. Łódź wprawdzie jest duża, ale nie na taką burzę. Pewna śmierć i to bezcelowa, bo pańska „Rusałka“ napewno już dawno na dnie.
 Dowmunt jednak ani słuchać nie chciał.
 — Sprzeda mi pan „Albatrosa“?
 Inżynier niechętnie, ale zgodził się.
 — Ile?