Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Ostatnia brygada.djvu/304

zsiadłe mleko, bo to podejdzie serwatką i zmarnuje się.
 — A nie wie pani, dokąd poszła pani Żegocina?
 — Pewno na spacer.
 — To dziwne — rzekł Janek.
 — Chodź, Janku, zajrzymy do „Lwiej Jamy“.
 Janek nagle zastanowił się:
 — Bo chyba mamusia nie pojechała „Rusałką“?
 Andrzejowi zatrzymało się serce.
 — Gdzie klucz od łodzi?!
 — W biurku, zaraz zobaczę.
 W biurku klucza nie było.
 Kroplisty pot wystąpił Andrzejowi na czoło.
 — Nie, nie. To niemożliwe!
 Wypadł z pokoju i ogromnemi krokami biegł do przystani. Tętna w skroniach straciły swój rytm i waliły w mózg nieprzytomnym łomotem, do płuc wdarł się nasycony solą podmuch morza i wpił się w nie tysiącem ostrz. Biegł coraz szybciej. Napróżno usiłował rozpatrzyć sytuację. Myśli zbiły się w kłębowisko, z którego nie mógł wysnuć ani jednej nici. Aż przeraził się.
 — Spokoju, spokoju — powtarzał — opanować się, muszę się opanować…
 Dopadł przystani. Nawet tu pod osłoną molo piętrzyły się czarne fale. Z pod ciężkiego ołowianego nieba ryczało morze.
 — Tutaj, tutaj — zawołał Janek.
 Ciemno już było tak, że a trudem rozróżniali kontury łodzi.
 Nagle chłopiec krzyknął radośnie
 — Jest! Jest „Rusałka“.
 Andrzej pochylił się nad wodą. Nadzieja zacisnęła mu krtań…
 Nie. To nie była „Rusałka“.
 Na jej miejscu, pod żelaznem kółkiem, bulgotały nierówne stożkowate fale.
 Podniósł twarz i rzekł ochrypłym głosem: