Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Ostatnia brygada.djvu/303

 — Chyba jesteśmy przyjaciółmi?
 — Naturalnie, proszę pana.
 — No widzisz. A przyjaciele mówią do siebie na „ty“.
 Janek zarumienił się.
 — Ja nie potrafię.
 — Potrafisz. Wiesz, co to jest „bruderszaft“?
 — Wiem.
 — Zatem doskonale. Wypijemy „bruderszaft“, tą kawą.
 Śmiejąc się wzięli szklanki i przełożywszy ręce, wypili. Jakiś gruby Niemiec siedzący z drugiej strony stołu, ze zdziwionemi zmarszczkami na spoconem czole przyglądał się tej scenie.
 — Ale uważaj, Janku, teraz nie wolno ci zapomnieć, że jestem dla ciebie również „ty“.
 Andrzej był kontent. Oddawna raziło go słowo „pan“ w ustach swego syna.
 — To właśnie będzie dla mamusi niespodzianka. — powiedział Janek. — I napewno milsza, niż jakiś prezent.
 Pociąg szedł prędko. Zatrzymał się tylko w Gdyni i w Pucku. Jednakże był już zmrok, gdy dojeżdżali do Helu.
 — Mamusia pewno jest przy kolacji — rzekł Janek, gdy zbliżali się do „Niezabudki“.
 — Nie. Spójrz, w waszych oknach ciemno. Pewno jest na werandzie. Ależ fala. Słyszysz, jak to morze huczy?
 Janek pobiegł naprzód. Wpadł na werandę.
 — Niema mamusi — zawołał zawiedzonym głosem.
 I w pokoju Ewy też nie było.
 W uchylonych drzwiach jadalni ukazała się rumiana twarz gospodyni.
 — Dobrywieczór pani — rzekł Andrzej — czy pani Żegocina dawno wyszła.
 — O tak, zaraz po obiedzie. Ani na podwieczorku nie była, ani na kolacji. Sama nie wiem, czy zostawić