Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Ostatnia brygada.djvu/298

drzej nie chciał spotykać warszawskich znajomych. Chodzili po rzadkim lesie lub siedzieli nad brzegiem, obserwując statki śpieszące przed zmrokiem do Gdańska, Gdyni, czy też na pełne morze.
 O dziesiątej Janek szedł spać i wówczas siadywali we dwójkę na werandzie, rozmawiając półgłosem. Rozstawali się późną nocą, by znowu spotkać się wczesnym rankiem i iść na plażę.
 Tak minęły dwa tygodnie. Dwa tygodnie prześwietlone słońcem, skąpane w morzu, uśmiechnięte beztroską radością.
 Właśnie kończyła się lekcja pływania, gdy na brzegu ukazał się chłopak z pensjonatu:
 — Depesza dla pana Dowmunta!
 Andrzej spochmurniał odrazu.
 Depeszował dr. Grzesiak, że pałac w Ratyńcu został wykończony i że oczekują przyjazdu Dowmunta na poświęcenie.
 — Wzywają pana? — drżącym głosem zapytała Ewa.
 — Tak. Jutro wieczorem muszę wyjechać. — odparł ponuro.
 Nagle rozwiała się złuda, a niecierpliwym głosem odezwało się życie.
 Szli gęsiego po wąskim pasie sprężystego mokrego piasku, ubitego miotem fal. Idący naprzedzie Janek, zatrzymał się nagle:
 — Ja nie chcę, żeby pan Andrzej jechał. Ja nie chcę!
 — Muszę, Janku, muszę spełnić swoje obowiązki.
 Chłopak zrobił chytrą minkę:
 — A czy jeżeli ktoś komuś coś obieca, to też jest obowiązek?
 — Ma się rozumieć.
 — Aha, a pan mnie obiecał, że zawiezie mnie pan do Gdańska! Mieliśmy obejrzeć port i różne zabytki, a teraz pan chce wyjechać.
 Andrzej roześmiał się: