Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Ostatnia brygada.djvu/265

 — Dobrze, będę za pięć minut.
 Marta była zaniepokojona.
 — Czy stało się coś złego?
 — Nie wiem, — odparł Andrzej. — Grzesiak robił wrażenie wzburzonego.
 — A czy teraz mogło zdarzyć się coś nieprzewidzianego?
 — Wątpię. Chociaż życie składa się przeważnie ze zdarzeń, nie dających się przewidzieć.
 Znowu przyszedł Piotr i zwrócił się do Marty z zapytaniem, na ile osób ma nakryć do kolacji. Spojrzała pytająco na męża, lecz ten tego nie zauważył.
 — Andrzeju, czy zatrzymasz doktora na kolacji?
 Co? Doktora? Ależ naturalnie.
 Rzucił okiem na Piotra i spostrzegł, że ten patrzy tylko na Martę, a jego wzroku unika. Wogóle w ostatnich czasach w zachowaniu się służącego uderzał go wyraźny chłód. Piotr wprawdzie bez zarzutu i z niezmiennym szacunkiem odnosił się do swego pana, jednakże nie ulegało wątpliwości, że w głębi czuł do niego urazę.
 — Czyżby o Martę? — myślał Dowmunt.
 Przyszedł Grzesiak.
 — Jakieś złe wiadomości?
 — Tak, panie szefie. Złe. Czy… nie zanudzimy pani temi sprawami?
 Marta nie wiedziała, czy mąż chce, żeby została, czy nie, lecz on powiedział:
 — Ależ proszę, doktorze. Więc?
 — Elewatory w Równem podpalone. — wyrzucił z siebie.
 Andrzej zerwał się na równe nogi:
 — Jakto?
 — Podpalone. Koło magazynów znaleziono butelkę po benzynie i pakuły.
 — Spaliły się?
 — Nie wiem. Depesza spóźniona.
 Dowmunt zaczął chodzić po pokoju.