Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Ostatnia brygada.djvu/264

tość.., nie potępiaj… ja jestem… bardzo… nieszczęśliwy…
 — Ależ, Andrzeju, ja cię nigdy, nigdy, ani przez jedną chwilę nie potępiałam, — głos jej drgał wzruszeniem niemal macierzyńskiem, z jakiem każda kobieta odczuwa cierpienie drogiego sobie mężczyzny.
 Leciutko chusteczką ocierała mu oczy:
 — Widzisz, — zaczęła znowu — widzisz, ja… mnie się zdaje, że to ja jestem powodem twojej męki… Powiedz mi szczerze, Andrzeju. Dużo nad tem myślałam i… Jeżeli tak jest w istocie, to ja… to ja… wtedy… sama…
 Zaczaiła się w nim nagła pokusa. Niech pawie, niech powie!
 Ale z portretu nieubłagane, surowe, patrzyły oczy Janka.
 — Nie, Marto, nie. Nie mówmy już o tem. I przebacz mi, jeżeli potrafisz przebaczyć. Takie ciężkie jest życie i w tak niesamowite zawiązuje się pętle…
 Zdaleka zaterkotał telefon.
 — Daj Boże — szepnęła Marta — by ci Opatrzność wynagrodziła wszystkie krzywdy.
 Telefon nie ustawał w dzwonieniu.
 — Nie, Marto, to nie są krzywdy, to jest kara, to jest odwrócony los. Nic w naturze nie ginie. Niema kary bez winy. Tutaj tylko tobie dzieje się krzywda, lecz cóż ja pocznę, gdy brak mi sił…
 Telefon uporczywie dzwonił.
 Wreszcie ustał, a po chwili w drzwiach stanął Piotr:
 — Pan doktór Grzesiak prosi jaśnie pana.
 Poszedł do aparatu:
 — Hallo!
 — Panie szefie, czy będzie pan jeszcze dziś w biurze?
 — Nie, a co tam takiego
 — Wolałbym nie mówić przez telefon.
 — Coś ważnego?
 — Bardzo.
 — Więc niech pan przyjdzie do mnie.