Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Ostatnia brygada.djvu/240

 Andrzej otworzył. Przedpokój zapełnił się policją. Komisarz nachylił kozią twarz nad leżącym:
 — Tak, to ten…
 Wziął go za puls.
 — Żyje, bestja! Co, chciał uciekać? — Obrzucił wzrokiem Romana. — Ależ pana urządził. Galas, dzwoń po pogotowie!
 Komisarz przesłuchał pobieżnie Andrzeja i Romana. Uścisnął im ręce:
 — Dziękuję panom. Bardzo to szlachetnie, żeście nie dali szpiegowi uciec, choć niestety jest krewnym.
 — Czy, komisarzu, dałoby się uniknąć rozgłosu? — zapytał Dowmunt.
 — Tymczasem, oczywiście tak. Ale później dojdzie rzecz do sądu — rozumieją panowie?…
 — Prosibym pana, panie komisarzu, tylko o dyskrecję pana i pańskich podwładnych.
 — Za to mogę ręczyć.
 — Dziękuję.
 Przyjechało pogotowie. Lekarz opatrzył pokaleczenia Romana, na szczęście powierzchowne, i zbadał Stanisława, który nie odzyskał przytomności:
 — Hm… Dziwne — rzekł — żadnych poważnych uszkodzeń, a tak długotrwałe omdlenie.
 — Czy trzeba go dać do szpitala? — zapytał komisarz.
 — Nie sądzę.
 — No, to jazda. Na nosze go.
 Marta siedziała w łazience i łpakała.
 — Zanocujesz u nas, Romanie, — odezwał się Dowmunt — przecie niepodobna, byś w takim stanie wychodził. Zresztę ja muszę teraz być na mieście i nie chciałbym Marty zostawić samej…
 Zgodził się.
 Andrzej szybko nałożył futro, zbiegł ze schodów, na rogu dopadł taxi i po pięciu minutach już dzwonił do drzwi prezesostwa Kulczów. Zdzwiony tak późną