Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Ostatnia brygada.djvu/236

sposobu bycia. Cicha, troskliwa, dyskretna, nienarzucająca się. Nawet nie telefonowała doń do biura.
 Tak się już do tego przyzwyczaił, że pewnego wieczora, gdy podniosłszy słuchawkę poznał głos żony — przestraszył się. Był przekonany, że musiało się coś stać niezwykłego. Zresztą głos drżał wyraźnie, a słowa zdawały się potwierdzać obawy.
 — Andrzeju. Proszę cię, przyjdź zaraz, ale natychmiast.
 Miał właśnie bardzo ważną konferencję:
 — Co się stało?
 — Nie mogę mówić przez telefon. Przyjdź natychmiast. Koniecznie.
 — Dobrze. Za pięć minut będę.
 Odłożył słuchawkę.
 — Panowie wybaczą. Jestem w nagłej sprawie wezwany do domu. Za kwandrans wrócę. Zresztą, może przełożymy rozmowę na jutro?
 Zgodzili się i Andrzej szybko wybiegł. W głowie roiły się domysły. Serce ściskał niepokój. Ewa?… A może Zacharewicz wygadał się… Nie… nie… Irena?…
 Zapomniał kluczy i musiał zadzwonić. Drzwi uchyliła Marta, lecz łańcuch zdjęła dopiero wówczas, gdy ujrzała męża.
 — Co się stało?
 Była blada i wzburzona, Chwyciła go za ramię:
 — Stanisław…
 — Twój brat? Co?
 — Jest tutaj.
 — Jakto?
 — Wyprawiłam służbę… Boże! Boże!…
 — Skąd się tu wziął?
 — Nie wiem… Przyszedł… Telefonowałam też po Romana.
 — I czego chce?
 — Chce bym go ukryła! Boże! Co robić?…
 Andrzej nic nie od powiedział. Na czole zarysowały się węzły żył. Zdjął futro.