Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Ostatnia brygada.djvu/237

 — Gdzie on jest?
 — W gabinecie.
 — Widział go kto?
 — Nikt.
 — Idź do swego pokoju. I uspokój się.
 W klubowym fotelu siedział rozwalony z nogą założoną na nogę Stanisław. Zapuścił brodę i wąsy i chociaż miał lat trzydzieści kilka, wyglądał na zgórą czterdzieści.
 — Czego pan sobie życzy?
 Nie śpiesząc się wstał i wyciągnął rękę.
 — Dzień dobry panu.
 Czekał chwilę, później pstryknął palcami i schował rękę do kieszeni.
 Dowmunt stał nad nim groźny i ponury.
 — Czego pan sobie życzy?
 — Czego? A no drobiazg. Kilku dni gościny. Ścigają mnie…
 — Precz! Precz, łajdaku!
 — Zwolna, panie szwagrze, zwolna! Jeszcze może się okazać, że…
 — Precz!
 — Może się okazać, że mię sam pan poprosi, bym łaskawie został.
 — Precz, z mego domu!
 — Taak? A czemuż to innych zdrajców mógł pan tu ukrywać?…
 Dowmuntowi wyciągnięta ręka zastygła w powietrzu. Stanisław roześmiał się swobodnie:
 — Właśnie, właśnie… nie myli się pan, panie szwagrze, mówię o agentce G. P. U., o pańskiej kochance, o pani Lenie, o boskiej pani Lenie…
 — Milcz, łotrze!
 — Poco te obelgi? Pomówmy jak mężczyźni. Proszę, niechże pan usiądzie.
 Rozsiadł się wygodnie.
 — Widzi pan, jeżeli mnie złapią, będę zmuszony „wsypać“ i pana i pańską przyjaciółkę. Przyznaję, że