Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Ostatnia brygada.djvu/212

wie, jak tuberoza… Tak: jeżeli Ewa jest storczykiem, to Lena jest tuberozą, a Marta różą…
 Uśmiechnął się:
 — Bawię się w porównania sztubackie.
 Pociąg wlókł się niemiłosiernie. Na stacjach stał tak długo, że można było sądzić, że wogóle dalej ruszyć nie zamierza. W wagonie było pusto. Dopiero na jakimś małym przystanku do przedziału Dowmunta wsiadł gruby Żyd, cierpiący na astmę.
 — Może panu szkodzi dym papierosa? — zapytał Dowmunt.
 — Bynajmniej. Pan będzie łaskaw. Ja sam palę. Tylko moja astma nie znosi zapachu żyta. Nawąchałem się i teraz mam atak.
 — Żyta? — zdziwił się Dowmunt.
 — Tak, proszę pana. Czego ja już nie robiłem. I do Berlina jeździłem leczyć się i do Holandji i do Szwajcarji i nie mogę pozbyć się tej idjosynkrazji mego organizmu do żyta. I to właśnie najśmieszniejsze, że do żyta.
 — Dlaczego najśmieszniejsze?
 — Bo ja jestem kupcem zbożowym.
 — Aha!…
 — Od dziecka robię w zbożu.
 — No i jakże interesy?
 — Źle — skrzywił się kupiec — ceny pod psem, a urodzaj zapowiada się na dobitek ogromny.
 — Tak pan sądzi? A z czego pan wnioskuje?
 — Z różnych rzeczy. Mam, proszę pana, praktykę. Czy po trzydziestu latach nie można mieć praktyki?…
 — A konkurencja nie dokucza?
 — Przepraszam pana, a skąd może być konkurencja? My sobie w zgodzie żyjemy. Jeden ma ten rejon, drugi — tamten. Skąd konkurencja?
 — Słyszałem, — zaryzykował Andrzej — że jakaś polska firma buduje elewatory i ma zamiar na wielką skalę handel zbożem prowadzić.
 Żyd uśmiechnął się dobrotliwie: