Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Ostatnia brygada.djvu/18

 Nie próbował nawet analizować gamy uczuć zlewających się w krzyk, co nie mogąc zerwać się z warg — zapalił się w źrenicach.
 Krakowskie, Nowy Świat, Jerozolimskie, Marszałkowska i stary sękaty ogród Saski. Usiadł w słońcu na ławce i wyjął notatnik. Były tam adresy. Dawno zapomniane, nawpół zatarte.
 Andrzej wiele sobie po tej chwili obiecywał. Może dlatego teraz, gdy nikłość tych adresów, przygnieciona kontrastem niedawnego wybuchu szczęścia, ukazała się w całej swej bezwartościowości, doznał tak ostrego zawodu.
 Cóż go obchodzili dalecy krewni Truszkowscy, czy ciotka Strumiłłowa? A Bielawscy! Ohyda! Pozwolili jego matce dogorywać, bez grosza, w nędznym hoteliku…
 Boże. Jakże mógł zapomnieć!
 Zerwał się i biegł do najbliższego auta.
 — Na Powązki!
 W kancelarji cmentarnej długo wertowano spisy.
 — Nie. Tutaj takiej nie pochowano.
 — Niemożliwie. Pan źle sprawdzał. Marja Dowmuntowa… Przed dziesięciu laty…
 Urzędnik poskrobał się w purchawkowaty nos i flegmatycznie oświadczył:
 — Ja panu nie stworzę nieboszczyka, jak go niema. A może nie katoliczka była?
 — Katoliczka.
 — To może na Bródnie? Bo tu to tylko zamożniejsi.
 Dowmunt pojechał na Pragę. Znowu kancelarja i flegmatyczny urzędnik. „Owszem. Jest pochowana. Kwartera taka a taka. Zresztą chłopiec zaprowadzi.“.
 Mała, porosła darnią, zapuszczona mogiłka. Czarny krzyż z zardzewiałą blachą, na której kiedyś było napisane, że tu leży jego matka, jego najdroższa na ziemi istota… Mała, siwa staruszka o filigranowych dłoniach…
 Andrzej wpił wzrok w zrudziałą darń, chciał w niej zobaczyć refleks, nie — zrozumienie tragedji jej odejścia.
 Nie umiał.