Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Ostatnia brygada.djvu/13

nie zdążyła nawet przyjrzeć się mu, gdy Władysław drzwi zatrzasnął.
 Doleciał ją jeszcze szmer zamykanych drzwi sąsiedniego przedziału i w oknie zalśniły latarnie stacji.
 Pani Lena spała świetnie. Poraz pierwszy bodaj od wyjazdu z Monte. Tydzień paryski z dniami rozbieganemi po tysiącu sklepów i z nocami spienionemi w szampanie zmęczył ją i nawet, o dziwo, z sympatją myślała teraz o Warszawie, o mężu, o znajomych. Świeża wypoczęta poszła na śniadanie.
 W wagonie restauracyjnym przy jej stoliku siedział już ten pan, którego zauważyła na dworcu Północnym w Paryżu. Wyglądałby na Hiszpana, czy Włocha, gdyby nie gładkie blond włosy, zaczesane do góry. Cerę miał spaloną na bronz.
 Pomyślała, że jest przystojny i że takie usta świadczą nieomylnie o zmysłowości. Ubrany wzorowo, je przyzwoicie.
 — Pewno jakiś hiszpański dyplomata. — zakończyła swe obserwacje konkluzją. — Napewno w Warszawie go poznam.
 Los jednak zrządził inaczej.
 Sięgając po masło, przewróciła dzbanek z mlekiem.
 — Oh, pardon, monsieur! — zawołała, z współczuciem, patrząc jak jej sąsiad ratuje się przed białą powodzią improwizowaną tamą z serwetki.
 On jednak rzekł z uśmiechem:
 — O, taki drobiazg, proszę pani.
 — Pan jest Polakiem? — zapytała. I z tak szczerem zdumieniem spojrzała mu w oczy, że wybuchnął śmiechem.
 — Panią wprowadził w błąd kolor mojej skóry. Wzięła mnie pani za Araba?
 — Nie. Za Hispana lub Włocha. Ale tem nie mniej bardzo pana przepraszam za moją niezręczność.
 — Ach, drobiazg…
 — Zniszczyłam panu ubranie.
 — Głupstwo — jeden rękaw.