Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Ostatnia brygada.djvu/12

 Hamulce jęczały. Uderzenia o spoidła szyn były coraz rzadsze. Później głuchy odgłos żelaznego rusztowania mostu, przeciągły gwizd i tempo znów wzrasta, czarną taflę szyby znowu przecinają ogniste struny iskier.
 Usiadła w kącie i czekała.
 Chwila, druga… I oto zwolna rozsuwają się drzwi.
 Wysoki, barczysty mężczyzna. Badawczy wzrok z za czarnych rogowych okularów i przyciszony baryton:
 — Przepraszam, omyliłem się. Pani daruje?
 — Nie daruję, conajmniej przez tydzień.
 Uśmiechnął się i szybko wsunął się do przedziału, zamykając drzwi na zatrzask i łańcuch.
 Usiadł obok niej i wziął jej rękę.
 — Nie wiedziałem, że Prol, aż tak piękne hoduje kwiaty.
 Wybuchnęła cichym śmiechem:
 — Jakto? Nie widział pan nigdy moich fotografji w pismach?
 — Może, ale nie zwracałem na nie uwagi. Nie wiedziałem przecie, że pani jest nasza.
 — A zna pan moje nazwisko?
 — Nie tylko rysopis i numer.
 — Na imię mi Lena, a panu Władysław?
 — Tak. Więc pani wie?…
 — Trochę…
 Skinął głową i spojrzał na zegarek.
 — Ale śpieszmy, za pięć minut stacja.
 Uchyliła kołdrę i wskazała na paczki:
 — Bierz pan.
 Koperty szybko znikały w kieszeniach. Pociąg zaczął zwalniać.
 Ucałował jej rękę i otworzył drzwi. Zatrzymał się na chwilę:
 — A… my?… Nie zobaczymy się już więcej?…
 — Za tydzień wezwą pana do Warszawy.
 Pokazał mocne żółte zęby w uśmiechu i raptownie się odwrócił. Korytarzem przechodził jakiś mężczyzna. Lena