Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Ostatnia brygada.djvu/112

 — Do Łowicza starczy, proszę pana, a tam jest „smoczek“.
 — No to jazda.
 Deszcz w parku Paderewskiego zrobił mu jednak dobbrze. Nie czuł nieprzespanej nocy, ani pochłoniętego alkoholu. Auto szło doskonałą szosą, w powietrzu wysterylizowanem, bez jednego pyłku. Ira była pogodna rozbawiona. W Łowiczu, w małym wiśniowym ogródku podali im wyśmienite kurczęta z sałatą, przyczem Ira nie piła konjaku, co mu też sprawiło przyjemność.
 Przy herbacie niespodzianie zapytała:
 — Kiedy pojedziesz na Lido?
 — Dlaczego mam jechać na Lido?
 — Nie wykręcaj się. No?
 — Może wcale nie wyjadę z Warszawy.
 — A Lena?
 — Moja złota, zmieńmy temat.
 — Nie gniewaj się Andy. Ot, tak sobie zapytałam. A jeżeli nie wyjedziesz, będę się cieszyła, bo ja, niestety, nie będę mogła wyjechać do matki do Cannes.
 — Dlaczego?
 — Pieniądze. — westchnęła..
 — A przecież miałaś jechać?
 — Tak, ale nasz dzierżawca nie zapłacił i co gorsza nie zapłaci, bo onegdaj zlicytowali go za zaległe podatki.
 Zamyślił się.
 — Wiesz Ira, to przecie taki drobiazg! Pożyczę ci.
 — Andy! — w głosie jej zabrzmiała obraza.
 — Cóż w tem nadzwyczajnego? Wiesz, że mnie to nie zrobi różnicy. Zresztą to pożyczka. Możesz nawet wystawić weksel, — dodał półżartem, widząc że się zasępiła.
 — Nie wezmę, bo nie będę mogła oddać. Zresztą i tak od ciebie w żadnym razie.
 — Iruś — perswadował, — nie bądźże naiwna…
 — Przestań, Andy, przestań. Straciłabym dla siebie resztę szacunku…
 — Ira, dlaczego? Ot, przyjacielska usługa. Przecie pożyczyłbym każdemu, kogo lubię