Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Karjera Nikodema Dyzmy.djvu/214

dla niego i dla Boczka za mało miejsca w Warszawie... Nietylko w Warszawie.
 Wypogodzony wyraz twarzy Boczka znikłby bez śladu, gdyby mógł on teraz odczytać myśli swego dawnego podwładnego.
 — Tak panu powiem, panie Boczek, — zaczął Dyzma — przyjdź pan jutro i przynieś pan swoje papiery, wszystkie papiery, by wystarać się o taką posadę dla pana, to nie byle co. Trzeba będzie dużo nagadać się i wytłumaczyć, że pan potrafisz być zastępcą dyrektora.
 — Serdeczne dzięki, nie pożałuje pan tego, panie Nikodem.
 — Wiem, że nie pożałuję, — mruknął Dyzma — teraz jeszcze jedno: ani słówkiem nikomu, bo na to miejsce amatorów ze sto będzie, rozumiesz pan?
 — Juści rozumiem.
 — No to fertig. Jutro o jedenastej.
 Zapukano do drzwi i w progu ukazał się Krzepicki.
 Boczek chytrze mruknął do Dyzmy i skłonił mu się tak nisko, jak tylko pozwalała mu jego tusza:
 — Najniższe uszanowanie panu prezesowi, będzie załatwione wedle rozkazu pana prezesa.
 — Dowidzenia, możesz pan iść.
 Nikodem spostrzegł, że Krzepicki, udając zajętego trzymanemi w ręku papierami, z pod oka obserwował znikającego za drzwiami Boczka.
 — No, cóż tam, panie Krzepicki?
 — Wszystko w porządku. Oto zaproszenie do cyrku.
 — A prawda, idziemy.
 — Dzwoniła jeszcze hrabianka Czarska, ale powiedziałem, że pan prezes zajęty.
 — To szkoda.
 — Che... che... che... Rozumiem pana prezesa. Te panny Czarskie, to fin-fin... W zeszłym roku...
 Nie dokończył, gdyż do gabinetu wpadł, nie zamykając za sobą drzwi, pułkownik Wareda:
 — Serwus, Nikuś! Gdzież to ciebie anieli noszą!
 — Jak się masz, Waciu.
 Krzepicki skłonił się i wyszedł.