Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Karjera Nikodema Dyzmy.djvu/215

 — Wiesz, bracie, — zawołał pułkownik, — zaszedłem tu do ciebie, bo przyszło mi na myśl, czy nie wybrałbyś się do cyrku, dziś przyjechał wiesz ten Tracco, najsilniejszy człowiek świata, będzie walczył z naszym mistrzem Wielagą.
 — Wiem, nawet wybieram się.
 — A to klasa! — klepnął Dyzmę po kolanie. — Będzie cała paczka, Uszycki, Ulanicki, Romanowicz z żoną...
 Odezwał się telefon:
 — Hallo!
 Krzepicki oznajmił, że znowu dzwoni panna Czarska, czy połączyć?
 — Dawaj pan... Hallo!... Tak, to ja, dzień dobry pani...
 Zasłonił tubę ręką i szepnął do Waredy:
 — To hrabianka Czarska!
 — Fiu... fiu... — pokręcił ten głową,
 — Ależ nie przeszkadza pani. Wprost naprzeciw, bardzo mi przyjemnie...
 Przytrzymał słuchawkę ramieniem i zapalił papierosa, którym go poczęstował pułkownik.
 — Ależ, proszę pani, ja na literaturze nie znam się... Słowo honoru... A kiedy to?
 ...No, dobrze, dobrze... A jakże zdrowie siostrzyczki?... Hm... Wie pani, i ja też, ale o tem przez telefon lepiej nie mówić... co, do teatru? Eee... wie pani co, czy nie chciałyby panie pójść ze mną do cyrku?... O nie, dziś walczy najsilniejszy człowiek świata... Jak?... Wacek, jak się on nazywa?
 — Włoch, Tracco... Nie, tu u mnie siedzi mój przyjaciel, Wareda...
 — Nikuś, powiedz jej, że rączki całuję.
 — Rączki pani całuje... Będzie, a jakże... No, to dobrze się składa. Zajadę po panie moim samochodem... Dowidzenia.
 Położył słuchawkę i uśmiechnął się:
 — Ach te baby, te baby!...
 — Pójdą? zapytał pułkownik.