Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Ich dziecko.djvu/53

 — Potrafi mi pani przebaczyć? — zapytał ciepło.
 — Czy pan naprawdę tak źle, tak okropnie o mnie myślał? — odezwała się cicho.
 — Panno Moniko! Nie mam słów na potępienie siebie. Jestem ordynarnym gruboskórnym głupcem.
 — O nie — zaprzeczyła.
 — Ale już nigdy źle nie pomyślę o pani. Przysięgam.
 — Było mi bardzo przykro. Bardzo. Zniosłabym od pana najsurowsze słowa. Ale to było takie niesprawiedliwe. Niech pan wierzy, że w najdrobniejszym stopniu nie zasłużyłam na to.
 — Wiem, wiem…
 — I że mówiłam szczerze, że pana bardzo lubię.
 — Jeżeli pani i teraz nie nabrała do mnie wstrętu, to jest pani uosobieniem dobroci i wyrozumiałości.
 Monika uśmiechnęła się doń pogodnie:
 — I już nigdy nie będzie pan posądzał mnie o złe zamiary?
 — Nigdy.
 — Bo widzi pan… Ja się tak bardzo ucieszyłam, że pan przyjdzie, że pana poznam… Marek tyle o panu opowiadał. Tak się cieszyłam, że wszyscy będziemy przyjaciółmi… I nagle pan… Ale nie mówmy już o tym… Piękny jest dziś dzień. Taki biały i jasny. I… tak mi dobrze.
 — I mnie też — szczerze powiedział Justyn.
 — Naprawdę?
 — Od przyjazdu nie przeżywałem jeszcze tak pięknego dnia.
 — Nazwijmy ten dzień, dniem pojednania — zaśmiała się.
 — Tak i przymierza.
 — A ja uśmiechnęła się — miałam jeszcze jedną ładną chwilę…
 — Ale to już nie z mojej przyczyny — zauważył wesoło.
 — Właśnie z pańskiej.
 — Z mojej?…
 — Tak. Było to wtedy… U pana… gdy pan mówił o swoim zaczarowanym zamku.
 — Czy podobał się pani?
 — To… to było zachwycające! Wie pan, że śnił mi się ten zamek! Czy pan naprawdę wybuduje sobie taki?