Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Ich dziecko.djvu/51

 — Chciałabym wierzyć.
 — Powinna pani.
 — Nie mogę. Żart był niestosowny… Zbyt poufały, może nawet niesmaczny. Ale przysięgam panu, nie miałam intencji sprawienia panu przykrości. I wie pan, kiedy się zorientowałam, że postąpiłam lekkomyślnie?… Gdy zobaczyłam pańską fotografię podczas odwiedzin u pańskiego ojca. Przyjrzałam się panu i już wiedziałam, że potępi pan mój pensjonarski wybryk.
 — Ale czyż jest o czym mówić, panno Moniko! Taki drobiazg.
 — Nie drobiazg — potrząsnęła głową. — Nie drobiazg, bo zaważył na pańskim ustosunkowaniu się do mnie.
 I dodała:
 — A tak chciałabym, by pan mógł mnie polubić.
 Kielski zaśmiał się z przymusem:
 — Cóż pani na tym może zależeć.
 — Co?… Bo ja pana bardzo, bardzo lubię.
 — Upewniam panią, że na to nie zasługuję — odpowiedział sucho, by zasmakować niespodziewane dlań wrażenie, jakie wywarły na nim jej słowa, a jeszcze bardziej ciepły ton, w jakim zostały wypowiedziane.
 Dziewczyna skinęła głową:
 — Oczywiście pan jest niezadowolony nawet z tego, że pana lubię.
 — Bynajmniej, ale sądzę, że takie rozpraszanie uczuć nie da pani zadowolenia.
 — Co pan przez to rozumie?
 — Nic. Zdaje mi się tylko, że pani zrobiłaby lepiej, koncentrując swoje uczucia, skupiając je tam, gdzie ich już pani ulokowała najwięcej.
 — Niech pan powie wyraźniej.
 Justyn wykonał ręką niecierpliwy gest:
 — Więc mówmy szczerze…
 — Jestem szczera.
 — Nie. Nie zależy pani wcale na mnie i nie lubi mnie pani. Cały sekret, zresztą zupełnie przejrzysty jest w tym, że irytuje panią moja przyjaźń z Markiem…