Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Ich dziecko.djvu/228

To są drobiazgi. Na szczęście nie żyjemy w epoce purytanizmu podsuniętego aż do pruderii. I nie rozumiem dlaczego u pani Kasi na przykład usprawiedliwiasz zdradę, a dla siebie uważasz niemal za zdradę zwykły pocałunek, który…
 Chciała mu przerwać, więc zatrzymał się:
 — Czekaj kochanie. Wiem co mi powiesz, że namawiam cię do tego. Bynajmniej, ale chcę, byś umiała spojrzeć na te rzeczy trzeźwo.
 — I ty przebaczyłbyś mi, gdybym całowała obcych mężczyzn?!
 — No, bierzesz to zanadto hurtowo!
 — Przebaczyłbyś?!
 — Naturalnie.
 Przyglądała mu się niemal przerażona. Nagle odstawiła tacę ze śniadaniem i wybuchła płaczem.
 — Ty mnie już nie kochasz… nie kochasz… — nie kochasz… — powtarzała wśród łez.
 — Ależ Moniko! Jak możesz!
 Zerwał się i zaczął ją tulić, całując po włosach, po rękach, którymi zakrywała twarz.
 — Moniko, szczęście moje, kochanie moje! Ty bluźnisz!
 — Już mnie nie kochasz…
 — Uwielbiam cię, ubóstwiam, ty jesteś moim całym światem… Jak możesz!…
 Zwolna się uspakajała, a podniósłszy nań zapłakane oczy i zobaczywszy jego twarz ściętą wyrazem ostatecznego bólu, zarzuciła mu ręce na szyję. Nie, nie miała już najmniejszej wątpliwości.
 — Taka jestem niemądra — szeptała. — Przebacz mi… Jestem strasznie niemądra. Nie gniewaj się na mnie…
 — Nie gniewam się, nie gniewam się…
 — No, to już dobrze.
 I śmieli się do siebie wśród najczulszych pocałunków.
 — Widzisz — mówiła Monika. — Zdawało mi się, że ty wcale nie jesteś o mnie zazdrosny.
 Justyn spoważniał:
 — A pocóż mam być zazdrosny?
 — Bo kto kocha…