Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Ich dziecko.djvu/109

Chcę, żeby to zamknęło mi drogę do powrotu. Więc… proszę mnie za to nie potępiać…
 — Ja panu jestem wdzięczna, nawet nie może pan wyobrazić sobie, jak bardzo wdzięczna za to.
 Położyła dłoń na jego ręku. Podniósł ją do ust.
 — Wdzięczna za to — mówiła cicho — że uważa mnie pan za dość bliską sobie istotę, by pozwolić jej zajrzeć do pańskich najosobistszych przeżyć. Dziękuję, Justynie…
 — Dobra jesteś, Moniko — pocałował jeszcze raz jej palce i uśmiechnął się serdecznie:
 Zerwała się:
 — Chodźmy już. Przejdziemy koło Kmitowej Baszty. Zgoda?
 — Zgoda.
 — A o tych rzeczach już nie mówmy nigdy. To skończone. Tego w ogóle nie było. Prawda?…
 — Prawda, panno Moniko.
 Nie uszli jednak paruset kroków, gdy sama wróciła do tej niemiłej sprawy:
 — Ale ona pana kocha?
 — Nie — potrząsnął głową — nie kocha i nie kochała.
 Monika zatrzymała się i zawołała prawie z oburzeniem:
 — To niemożliwe!
 — Dlaczego niemożliwe?… Upewniam panią.
 — Mniejsza o to. Chodźmy. Mieliśmy o tym nie wspominać. Zna pan tę piosenkę: — „Trzeba umieć zapomnieć złe chwile, trzeba zechcieć nadzieją żyć, jak w słoneczny dzień barwne motyle“… O, widzi pan tam na górze? To Kmitowa Baszta. Jest legenda, która mówi, że w którymś tam wieku potężny rycerz Kmita kazał tu siebie żywcem zamurować w podziemiach. Brrr… Okropne, prawda?
 — O ile prawdziwe.
 — Dziś już za późno, ale któregoś dnia pójdziemy tam. Pokażę panu te ruiny.
 — A była pani już tam?
 — O tak. Nie raz. Ciotka Agata często tam chodzi i czasem zabierała mnie.
 W domu zastali list od Marka. Adresowany był do Moni-